Rosną nam dwie Polski, a właściwie dwie cywilizacje: metafizyki i rozumu, szaleństwa i odpowiedzialności. W tej pierwszej politykę zagraniczną prowadzi wdowa, a nie MSZ. Kilka osób ze Stowarzyszenia „Katyń 2010″ z wdową po szefie Instytutu Pamięci Narodowej przybyło do Smoleńska i na obcym terytorium postanowiło porządzić.
Umieszczanie tablicy w cywilizacji rozumu wygląda tak: Krystyna Zachwatowicz i Andrzej Wajda w porozumieniu z władzami ukraińskimi i polskimi uzgodnili, że Polacy ufundują tablicę ku czci pomordowanych oficerów w dawnej siedzibie NKWD w Charkowie. Zaczęto układać napis i negocjować treść ze stroną ukraińską. Napis miał być w dwóch językach, tekst musiał być krótki i trafny. Andrzej Przewoźnik reprezentujący władze polskie uzgodnił z Kijowem zaaprobowany przez obie strony tekst. Tablica została odsłonięta 2 listopada 2008 roku i nikt jej nie odkręca.
Można? Można, ale trzeba wiedzieć, że Charków, jak i Smoleńsk leżą poza granicami Rzeczpospolitej, obowiązuje miejscowe prawo, a obywatele tam mieszkający nie posługują się językiem polskim. Warto też być świadomym, że w przeciwieństwie do Polski istnieją państwa, w których nie można „spontanicznie” umieszczać krzyży, budować pomników czy stawiać tablic o dowolnej treści. Zresztą u nas pewne tablice też byłyby nie do pomyślenia. Wyobraźmy sobie, że kilkoro obywateli Izraela ze Stowarzyszenia „Jedwabne 2010″ przyjechało do Polski i na ścianie przytwierdziło tablicę: Żydom – okrutnie zamordowanym przez Polaków w zamian za korzyści majątkowe – rodacy i przyjaciele. Życie takiej tablicy byłoby krótkie, a wrzask, jaki by się podniósł, łatwy do wyobrażenia.
Więcej w:
http://www.se.pl/wydarzenia/opinie/leszek-miller-wdowa-zamiast-msz_180253.html
mPolska24
